"Samenwerken in de schiettent" Bouwblog Biense Dijkstra

De vakantieperiode is voorbij, maar de overspannen situatie in de bouw nog niet. De spaar- en hypotheekrentes zijn zo laag, dat het lijkt of iedereen plotseling in stenen wil investeren. Met als gevolg: prijzen die door het plafond heen schieten, flexhuizen die in het buitenland worden geproduceerd en vervolgens tegenvallende verkoopcijfers van warmtepompen en afnemende productieaantallen in de woningbouw. Het heeft er alle schijn van dat er een volgende crisis aan zit te komen. Wanneer? Dat is de grote vraag.

Het verleden heeft geleerd dat we kennelijk niet in staat zijn anticyclisch te anticiperen op de toch best wel regelmatige conjunctuurschommelingen. We willen niet het beste jongetje van de klas zijn, maar hebben dit natuurlijk aan zien komen. Eerst was iedereen dolblij dat alles plotseling binnen of zelfs beneden budget gerealiseerd kon worden, maar waren faillissementen en grote zeperds bij projecten het gevolg van de veel te lage prijzen. Nu is iedereen weer op missie om geld te verdienen en lijkt het erop dat de kosten exponentieel toe zijn genomen. In absolute zin klopt dit laatste, maar weinigen realiseren zich dat de rekening nu gepresenteerd wordt van een lange crisis, waarbij de inflatie leek stil te staan.

Het lijkt erg veel op dat schiettentje bij een dorpsfeest in Villars, bij het meer van Genève, jaren geleden. We betaalden voor 15 schoten en gaven de luchtbuks door om beurtelings te schieten. We schoten regelmatig raak, maar kregen de indruk dat we ook al meer dan 15 keer hadden geschoten. Volgens ons zaten er meer kogeltjes in de luchtbuks en dus schoten we door tot we zelfs meerdere prijzen hadden geschoten. We waren met zijn drieën en wilden ook alle drie een trofee mee natuurlijk. Daarna liet de eigenaar van het schiettentje ons de teller op de onderkant van de luchtbuks zien, die stond inmiddels op 63 en we moesten fors bijbetalen. We positioneerden onze zus, die goed Frans spreekt, om ons minder te laten betalen, maar realiseerden ons natuurlijk dat we de rekening achteraf gewoon moesten voldoen.

Wat er nu gebeurt is dus helemaal niet bijzonder, maar hierop anticiperen en daardoor vervolgens tot nieuwe inzichten komen wel. Het is vanzelfsprekend dat we industrieel moeten gaan produceren en robotiseren. Maar ook het komen tot allianties en afstemming van vraag en aanbod, waarbij de integratie van verduurzaming en aardgasloos vanzelfsprekend is.

Een nieuwe toekomst realiseren met partijen die je vertrouwt en waar je bij wijze van spreken je portemonnee aan mee durft te geven, dat is de crux. Wat er nu gebeurt is dat de branche zich weer van haar slechtste kant lijkt te laten zien en het vertrouwen in de sector wederom afneemt. Ook opdrachtgevers hebben de verantwoordelijkheid om partijen de ruimte te gunnen en met elkaar vertrouwd te raken. Om niet vraag, maar juist aanbod gestuurd te acteren. Wij, als gehele sector, hebben de verantwoordelijkheid om binnen budget en business modellen circulaire producten aan te bieden met prestatiegarantie. Kortom, een aanbod waar de opdrachtgever en de toekomst om vraagt.

We moeten samenwerken in de schiettent, zodat we er ook samen van weten te profiteren.