"De budgetvakantie versus de droomreis" Bouwblog Biense Dijkstra

Vorige week hadden we een belangrijke bijeenkomst bij Bouwend Nederland in Zoetermeer. We bespraken met diverse collega’s het belang van een uitvoeringsparagraaf, bestemd voor het Klimaatakkoord gebouwde omgeving. Een belangrijk document dat ook het belang van al die uitvoerende bouwbedrijven zou moeten benadrukken.

Onze grote zorg op dit moment is dat de warmtepomp als het heilige middel gezien wordt. Gasloos vanzelfsprekend, maar vergis je niet: als je in een woning de 25 kW gasketel vervangt door een warmtepomp met een vermogen van 5 kW, dan hoef je geen wiskunde gestudeerd te hebben om te begrijpen dat dit zonder verdere aanpassingen aan die woning nooit gaat werken.

De tabel die ons innovatieteam produceerde geeft pijnlijk duidelijk weer dat we eigenlijk pas vanaf 1987 iets beter zijn gaan isoleren, maar dat we feitelijk pas vanaf 2012 goed isoleren.

Uit de tabel kun je afleiden dat de tussen 1987 en 2012 gebouwde 2,2 miljoen woningen ná een rigoureuze isolatie en kierdichtingsoperatie mogelijk geschikt te maken zijn voor een warmtepompoplossing. De ná 2012 gebouwde 0,5 miljoen woningen zijn in de basis direct geschikt voor deze aanpassing. De tabel geeft ook weer dat alles wat vóór 1987 is gebouwd, naarmate de leeftijd toeneemt, alleen met een schilrenovatie en forse investering geschikt te maken is voor warmtepomptechnologie.

Nu hoor ik sommigen van u al zeggen dat dit onzin is en conform de stapsgewijze benadering nagenoeg elke woning geschikt te maken is. U moet zich daarbij wel realiseren dat die aanpak wordt toegepast door intrinsiek zeer gemotiveerde mensen die - gelukkig - tot op het bot gemotiveerd zijn om hun bijdrage aan de klimaatdoelstelling te leveren en daar vol voor gaan. De 5 miljoen huiseigenaren die door onze branche straks bediend moeten worden zijn dat niet. Zij worden geconfronteerd met een besluit dat hun comfort, portemonnee én leefomgeving sterk gaat beïnvloeden. Hier moeten we ons terdege bewust van zijn. De uitdaging is echt een sociale uitdaging van een gigantische orde.

In de stapsgewijze aanpak wordt ten aanzien van de terugverdientijd vooral gekeken naar de individuele kosten per woning. Maar om een juiste afweging te kunnen maken horen in onze ogen ook de overkoepelende en maatschappelijke kosten die ontstaan in de businesscase thuis, zoals de verzwaring van de netten en de subsidiëring van duurzaamheidsmaatregelen.

We moeten ervoor waken dat we mensen niet een droomvakantie aanbieden, maar ze ook niet aan hun lot overlaten met een budgetvlucht inclusief twee tussenstops en uren wachttijd. Wat in elk geval vaststaat: een vakantie kost geld en dat zal terugverdiend moeten worden.

Kernvraag is: kunnen we het ons permitteren om te denken in terugverdientijd, of horen we ons te focussen op de toekomstwaarde? Laten we ons vooral richten op de realiteit en onze gezamenlijke verantwoordelijkheid daar ook in nemen.