"Bruto/netto" Cobouw blog Biense Dijkstra

In deze afschuwelijke periode waarin niets meer zeker lijkt, heerst er angst en dat is in de regel een slechte raadgever. Met respect voor alle mensen in de zorg die de meeste klappen op dit moment opvangen, realiseren we ons dat er sprake is van een ‘bruto/netto-maatschappij’.

Het zijn bizarre tijden met bijzondere inzichten. Mijn zwager heeft een garagebedrijf en zet een stuk minder om. Naast de transitie van zijn bedrijf naar een duurzame mobiliteitsaanbieder, overkomt hem dit. Zijn vrouw, mijn zus, die docente is in het middelbaar onderwijs, heeft het door de digitalisering een stuk drukker om al haar leerlingen (nagenoeg individueel) te begeleiden. Mijn schoonzus en zwager hebben een bakkerij, waar ze in de eerste weken van de crisis een dubbele hoeveelheid brood verkochten. Nu lijkt het zich te normaliseren en staan de klanten keurig buiten - met voldoende afstand - te wachten tot ze naar binnen mogen.

Bij ons bedrijf merken we vooral een groot verschil door de efficiëntie van digitaal vergaderen en online werken. De reistijd vervalt en naast het feit dat de auto’s niet gebruikt hoeven te worden, vergaderen we ook nog eens een stuk efficiënter. Het is eerst even wennen, maar met een goede voorzitter en dito voorbereiding duren vergaderingen plotseling een stuk korter. Daarnaast is die ‘onzin’-afspraak, waar je toch al geen zin in had, nu gewoon verdwenen en snapt iedereen dat hij niet nuttig was.

Veel minder uitstoot, veel minder onzin, veel meer begrip voor elkaars beroepen. En feitelijk terug naar het zelf opvoeden van de kinderen en zorgen voor gezond eten. Eigenlijk is de coronacrisis dus een eyeopener voor die ‘inclusieve’ maatschappij die we vooral exclusief voor ons zelf wilden houden. We worden kwaad als de FFP2 mondkapjes die we eerder kochten voor € 0,95 voor de veiligheid van onze werknemers, nu plotseling € 3,- of zelfs meer kosten. Maar eigenlijk zijn die mondkapjes de juiste metafoor: zo werkt onze maatschappij. Of werkte hij zo?

We zijn ontzettend blij met de flexibiliteit van al onze medewerkers en zijn trots op ieders aanpassingsvermogen. We hebben diep respect voor de mensen in de zorg, die zich bruto moeten inspannen om ons netto te laten presteren. Maar ook voor onze mensen in de uitvoering: zij gaan elke dag weer met inachtneming van de diverse maatregelen naar het werk en realiseren de feitelijke productie. Hun bruto/netto zit vooral in de reistijd. Files komen niet meer voor en de mensen waarvoor het asfalt bedoeld is, mogen dit nu bijna exclusief gebruiken.

Het klinkt bizar, maar we zien de eerste lichtpuntjes alweer aan de horizon verschijnen. Teleurstellingen wijken voor nuchter bekijken. We zijn erg nieuwsgierig naar hoe we ná de coronacrisis verdergaan, of beter gezegd: hoe onze samenleving de draad weer op gaat pakken. Gaan we terug naar bruto of hebben we een voorkeur voor de nettovariant? Iedereen sterkte gewenst in deze situatie. Houd afstand, blijf gezond én positief gestemd.